نوگل باغ شیراز

مهوشی عشوه گری لاله عذاری طناز                       دیدمش دوش به بزمی شده با دل دمساز

دیده تا چشم سیاه و قد رعنایش دید                      گفت: احسنت بر این آیت زیبایی و ناز

مرغ جان سیرکنان رفت سوی باغ تنش                  شد گرفتار خم اندر خمِ آن زلف دراز

رفتم و گفتمش ای دیده به رویت روشن                    مهربانی کن و با این دلِ شوریده بساز

نازنینی که جهانی به نگاهی می سوخت                       بر سر لطف و صفا بود و بشد محرم راز

با شکرخنده به کامِ دلِ من فال گرفت                        مونسی یافتمش خوش دل و عشرت پرداز

دادمش جامی و زی خلوت خاصش بردم                     تا مگر لعبت من گردد و من لعبت باز

درنشاط آمد ازآن باده وچون گل بشکفت                   شد دلش گرمِ تمنا و در آمد به نیاز

تا بِدل داد زدست و همه تن خواهش شد                   آتشین گشت و به محراب هوس برد نماز

پردۀ شرم فکند از رخِ همچون ماهش                          گیسو افشاند و به وجد آمد و در کرد فراز

سینه بگشود و قبا بازگرفت از برِ خویش                      کرد باغ بر و دوشش به رخِ مهمان باز

دیده شد محوِ تماشای بلورین بدنش                          دل چو آهو به چراگاه تنش در تک و تاز

او تب آلوده و آغوش رها کرده به من                          من شکرخای شدم، لعل لبش شکرساز

پنجه شد مستِ  نوازشگریِ گیسویش                           سینه همبازیِ آن مرمرِ سیماب گداز

بر جبینش گل صد گوهرِ تابنده دمید                           شد شتابنده و بر توسنِ دل زد مِهماز

خوش درآمیخت به من دوش و برآویخت به تن            دیده بربست که آنک تو وگنجینۀ راز

هردوتن ملتهب و با لزنان درکش وتاب                    مضطرب حالت وخوی کرده وپرسوز وگداز

موج موجِ هوس از قعرِ وجودِ من و او                            در تلا طم به تکاپو به تپش در پرواز

او شده جان من و من شده جان دلِ او                          «ما» شدیم آندم و «من» شد ز حقیقت بمجاز

ساعتی در حرمِ گرمِ وصال آسودم                                شد مراد دل و جان حاصل از آن مایۀ ناز

صبحدم گفتمش ای راحت جان اصل توچیست             گفت: این نوگلِ زیبا است ز باغ شیراز

خاست از بستر و بدرود کنان رفت ز در                         گفتم ای کاش شبی باز شوی بنده نواز

گفت با یاد لب ودوش و برم دل خوش دار                     ما چو عمریم که چون رفت نمی آید باز

گفتمش یاد تو از خاطرِ خنجی نرود                               مگرآنگه که شود این تن و دل خاک انداز

سروده های پارسی، امیرحسین خنجی

وبگاه ایرانتاریخ

http://www.irantarikh.com/adab/khonji_sorouda.pdf